Vow

Voor de inspiratie van sommige nummers doe ik een beroep op literatuur, films of bepaalde zaken die ik lees in de actualiteit. Ik vermeng alles met een grote brok 'dichterlijke vrijheid' en zo kom ik tot een tekst met een verhaal. Ik probeer me ook altijd in te leven in de rol van de persoon die het verhaal vertelt.  Voor Vow deed ik een beroep op een persoonlijke ervaring. Voor een vrijgezellenfeestje van een collega bezocht ik ooit met een stel vrienden een peepshow in Gent. Het leek me er allemaal vrij vettig. Ik herinner me die hokjes waar je dan als man staat te wachten tot het luikje omhoog gaat (na het invoeren van de vele munten). Net voor ik daar wilde inkruipen, werd ik tegengehouden door 'onderhoudspersoneel' die toch na het bezoek van mijn voorganger besloot de boel toch eventjes te gaan dweilen - for obvious reasons. Hygiëne ten top dus...

Ik kwam binnen en zag inderdaad het luikje, het automaat om geld in te werpen en - jawel - een doos Kleenex. We waren hier nu toch, dus: why not? Het luikje ging tergend langzaam omhoog en daar stond een niet onknappe jonge dame, zwaar opgemaakt, getuite lippen en voorzien van een gouden bikini en lederen laarsjes. Ze stond in het midden van de kamer op een draaiend platform en likte vrij suggestief aan haar vinger, terwijl ze één van haar 'natuurlijke' borsten ontblootte. De muziek bonkte er geweldig op los.

Wat daarna gebeurde, kan ik jullie niet vertellen, want het luikje ging veel sneller dicht dan het was open gegaan. Ik had niet echt behoefte aan het vervolg, en daarbij: mijn kleingeld was op. 

Nadien zijn we dan nog wat gaan drinken en reed ik mijn auto in de prak. Maar het belangrijkste heb ik nog niet verteld. Toen ik het hokje buitenkwam - en het onderhoudspersoneel alles checkte en terug poetste alhoewel ik jullie kan verzekeren dat dit niet echt nodig was - hoorde ik twee mannen tegen elkaar babbelen over de show die ze net hadden gekregen. De ene zie tegen de andere dat hij "haar beloofd had dat hij zou terugkeren en haar hier wel zou weg krijgen". Hoe doe je zoiets? Je moet wel een groots opgezet plan hebben natuurlijk.

Hierover gaat Vow: over het meisje op het platform, over de klant achter het raam, over de belofte...

VOW

Clear you conscience - Clear your head

Kill the beast under your bed

Cause soon they will command you

To throw your dignity around

Use your tube of vaseline

Keep those orifices clean

Did your parents never warn you

For the things that stay unseen

Gold bikini – leather boots

Heavy bass controls your moves

Your skin is a sheer complexion

Of perfection and remorse

Up your platform – playing safe

For the money – for the change

For the times you are flying

With the help of melting snow

We’re together but I’m still alone

We’re together but I’m still alone

Lick your finger – show your breasts

Show some kind of interest

Cause the eyes that observe you

Didn’t come to watch you dance

But here I am behind the window

With my kleenex – thoughts obscene

No one could ever love you

No one but me could live your dream

We’re together but I’m still alone

We’re together but I’m still alone

We’re together but I’m still alone

We’re together but I’m still alone

I made a vow

Silence

Silence is het recentste nummer dat op onze EP komt. Ik heb dit nummer geschreven heel kort voor we de studio zijn ingedoken begin september. Allemaal heel erg last minute hebben we alles opgenomen. Met de productie liep alles heel vlotjes. Er zijn maar 9 ruwe versies gemixt en geremixt door Bram (wat echt weinig is) voor alles echt goed zat. En goed zit het :)


Voor het nummer heb ik me geïnspireerd op de Bijbel. "Hoe cliché kun je gaan", hoor ik je denken. Ik vraag me al heel lange tijd af wat de rol was van de minder bekende apostelen en waarom die zo weinig aan bod komen. 


Iedereen kent wel Judas, Johannes en (de ongelovige) Thomas, maar heeft ooit iemand Andreas of Jakobus gehoord? Ik dacht het niet...
Dus ik begon me af te vragen hoe die onbekende apostelen zich zouden voelen na het verraad en het verdwijnen van het grote voorbeeld.  Ik vroeg me natuurlijk ook af of Judas echt wel de enige was die iets te verwijten viel.  Zo is de tekst eigenlijk gegroeid. 

SILENCE

I can’t stand the screams of silence

I see those pictures in my head

Just like a thunder in the distance

They keep on coming like you said

Just like you said when you left me

All alone and so afraid

I can’t stand the screams of silence

Cause they’re driving me insane

I can’t stand the screams of silence

I hear your voice inside my head

Your voice that only spoke of true love

A thing I could not understand

I never understood your calling

Or the wonders that you did

I can feel the guilt inside me

‘cause I betrayed my only friend

What I feel is what you told me

What I fear is what you said

What I fear is the silence

The silence

This dream never ends

This dream never ends schreef ik vrij snel na Once en Chains - maar om de één of andere reden werd dit nummer pas gefinaliseerd toen we het voor de eerste keer opnamen in onze home studio's.
Samen met No more (you and me) waren dit ook de vier nummers die in de new wave-set van Strange as Angels geïntegreerd werden. Dit zullen dan ook de deuntjes zijn die de meeste toeschouwers kennen - of misschien beter: al eens gehoord hebben.

Het acoustische gitaarrifje kwam ik op terwijl ik wat aan het prutsen was op mijn gitaar. De inspiratie voor de tekst haalde ik bij Nienke, een meisje dat een paar keer was komen kijken naar onze Cure-tribute met Strange as Angels in Nederland. Ik was bevriend met haar op Hyves (een Nederlandse variant van Facebook) en op een dag had ze een foto gepost van een nieuwe tattoo die ze had laten plaatsen in haar nek. Het was de tekstregel: "This dream never ends". Oorspronkelijk was dit niet de titel van het nummer - het heette eerst Kryptonite, maar om alle verwarring met het gelijknamige nummer van 3 Doors Down te vermijden, hebben we het uiteindelijk This dream never ends genoemd.

Ik heb een paar kenmerken van muze Nienke in het nummer verwerkt (bvb Starsign of Capricorn) en de rest is aan mijn fantasie ontsproten. Het refrein bijvoorbeeld, is een mooi voorbeeld daarvan. De stemmingswisseling in het midden van het nummer was ook iets wat ik al een tijdje in gedachten had. Ook het baslijntje had ik volledig in mijn hoofd. Er aantal mensen dacht dat het nummer op de Twilight Saga was gebaseerd. Die mensen moet ik echter teleurstellen - al begrijp ik wel van waar ze dat idee halen, maar ik ben niet echt een Edward en Bella kinda guy...

Ook voor dit nummer maakten we met kerstmis vorig jaar een clip. Dit keer deed Bram alles zelf. We kwamen wel niet in de clip voor, maar toch een geslaagd concept. De clip kan je hier nog een bekijken:

Klein detail: Nienke zelf heeft het nummer nog niet live gehoord...

De tekst kan je hieronder terugvinden:

THIS DREAM NEVER ENDS

She came all dressed in black
fifteen, sixteen heart attack
I really lost my groove - the way you move
your arms around his neck
I felt alone

Intoxicated dreams
Dislocated hollow screams
the way you hold your drink, makes me think
the dark is ours
and we belong

Run away with me
through the night
Escape with me
Kryptonite

The evening she was scorned
The starsign of Capricorn
The moon so shallow, stars were bright
They lasted through the night
and we, we were born

Run away with me
through the night
Escape with me
Kryptonite

Everything I have - I’d waste it
with your prescence I’d replace it
This never ends
This dream never ends

Since the moment we were born
Bodies melted - minds were torn
This never ends
This dream never ends

Skins burn in the pale moonlight
Just like victims of delight
This never ends
This dream never ends

Bruise me, hurt me do me wrong
And I still write you this song
This never ends
This dream never ends

This dream never ends
This never, ever ends

Chains

Ik schreef de aanzet van Chains op een zonnige dag in juni 2009. We gingen repeteren voor een optreden met Strange as Angels waar we voor de allereerste keer een new wave-set gingen spelen op een BBQ van mijn werk. We hadden afgesproken om 19u00 en ik was daar al om 17u00 - vermits ik werk op de plaats waar we toen repeteerden.
Ik had boxen, mengpaneel, micro en instrumenten opgesteld en was wat aan het prutsen met mijn gitaar. Zo kwam ik op de baslijn van Chains. De zanglijn volgde vrij snel. Ik zei enkel aan de rest dat ik aan een nieuw nummer bezig was en we werkten onze repetitie af.

Toen ik naar huis reed bleef het baslijntje een beetje in mijn hoofd spoken en toevalligerwijze was ik in de auto naar de cd Passengers aan het luisteren van U2. Ik was de zanglijn nog wat aan het zingen - terwijl ik ondertussen een gooi deed naar een paar goeie tekstfragmenten - toen het nummer Always Forever begon te spelen. Ik had direct het genre van drum gevonden dat ik zocht voor een nummer als Chains.

Een paar dagen later besloot ik alles eens op een lijntje te zetten. Het was tijd om het nummer te finaliseren.
Ik begon eerst aan de tekst te werken. Ik had de drum van Passengers (eigenlijk van U2), mijn eigen akkoorden en baslijn en zocht naar een thema.
Ik herinnerde mij een artikel uit de krant met een foto van een jongeman die met zijn vriendin ging wandelen in een Engels stadje en ze echt aan een ketting gebonden meetrok op de bus. Vervolgens werden ze door de chauffeur van de bus gezet, werd de politie erbij gehaald en werden allerlei verwijten naar die jongen zijn hoofd geslingerd; van slavernij tot onmenswaardige behandeling...
Tot ze een verhoor afnamen van het meisje. Die zei dat ze alleen op die manier wilde leven, zich vrijwillig volledig aan hem wilde onderwerpen - en dit zonder enige vorm van dwang van zijn kant...
De tekst schreef praktisch zichzelf...


De volgende repetitie besloot ik het nummer mee te nemen. Ik liet Mathieu het genre van drums horen. Piece of cake, blijkbaar. Hij maakte een eigen drumriff voor het nummer, dat je onmiddellijk meezoog van zodra je het hoorde.
Bram kwam af met een monsterriff voor gitaar. Een melodietje dat je niet uit je hoofd kunt krijgen...
Ik vertelde Benjamien hoe ik de bas hoorde klinken in mijn hoofd en wat later bedachten we samen een 'bridge' - waar de solo diende te komen en waar het nummer zijn hoogtepunt bereikt ("too long")...
Creatief zijn, heet zoiets :)

We speelden het nummer een paar keer door en namen het pas een zestal maand later op in onze home-studio's. We merkten wel, wanneer we het live speelden met Strange as Angels, dat het publiek het echt wel goed vond.

Een paar maand later (toen we wel al Dorothy's Room waren) namen we er zelfs een videoclip bij op, gefilmd in een schietstand in Brugge - trouwens onze vaste repetitiestek. Bram stond in voor de professionele montage. Hieronder kun je de clip zien.

In september 2011 doken we ditmaal een echte studio in om o.a. Chains opnieuw op te nemen. Dit keer met een echte drum in plaats van een elektronische. In praktisch één enkele opname stond alles er op. Het resultaat zal op onze eerste EP te horen zijn.

Hieronder vind je de tekst terug:

CHAINS

The way you dance in front of headlights
With nothing but your skin
Makes me feel all carbon-based and bruises me within

The way you take the punches of reality and deceit
Draws the line of domination
The line where we used to meet

As the anger ties you down and you’re up against the wall
Cry your heart out - scream in pain
No one will hear you call

Suffer well my fallen Angel - I expect you to be strong
Suffer well my fallen Angel - These chains are way too long

When you look in the mirror
You only see a shade
Your body is a shell wrapped around our faith

No I don’t want to hurt you
I don’t want to cause you pain
But the way you act tonight makes me human again

Your eyes are extinguished but your mind’s at play
So let’s start playing
It ends today

Suffer well my fallen Angel - I’ll teach you right from wrong
Suffer well my Fallen Angel - These chains are way too long
Too long...

Suffer well my fallen Angel - I expect you to be strong
Suffer well my fallen Angel - I’ll teach you right from wrong
Suffer well my fallen Angel - You’ll sing a different song
Suffer well my Fallen Angel - These chains are way too long

No more (you and me)

Het allereerste nummer dat we samen gemaakt hebben stamt al van 2,5 jaar geleden - lang voor er ook maar sprake was van Dorothy's Room.

Met onze andere groep Strange as Angels (www.strangeasangels.tk), de Vlaamse tribute-band van The Cure hadden we  een repetitie voor toekomstige optredens en waren we wat nummers aan het afspreken die we tegen de volgende repetitie zouden proberen.
Na thuis tientallen liedjes beluisterd te hebben, had ik er effe geen zin meer in. Ik zette me thuis rustig in mijn bureau met mijn gitaar en schreef in welgeteld 5 minuten No more (you and me). 5 minuten en 4 akkoorden. Zo simpel was het.
Waarschijnlijk is dit het enige nummer dat ik geschreven heb dat echt wel beïnvloed is door de muziek van Robert Smith en de zijnen - luister maar eens naar het album Bloodflowers.

Volgende repetitie zei ik dat ik een eigen nummer meegebracht had. Als afsluiter van een Cure-repetitie besloten we het te spelen.
We brachten een versie van 15 minuten die eigenlijk enkel in lengte (en keyboards) verschilde van de No more (you and me) die we vandaag spelen. Iedereen was enthousiast en kreeg kippenvel bij het spelen en horen van ons eerste eigen nummer.

Toch duurde het nog een jaar vooraleer we het definitief in onze gezamenlijke home-studio's opnamen. Ik hoorde het voor de eerste keer door de boxen van mijn Mac schallen met oudejaarsavond 2010. De mix was een nieuwjaarscadeautje van Bram - de gitarist en vervaardiger van 'soundscapes' die onze tracks begeleiden.

Hieronder vind je de tekst:

No more (you and me)

I was waiting at home - For you

suppressing my thoughts with doubts

The night you drowned in his arms

I was chasing my dreams - Alone

Shadows got longer and darker

The night I lost you in his arms

But if only the light of the flickering candles in my room

Could enlighten your heart 
The way I get touched by your perfume

And the way you sway your hair

Or the things you always seem to smile about

Like I’m anything funny - 
Like I'm even worth laughing about

And if only the dark would take his bags and get out of your head

Away from his arms, from his house, his street – his bed

Then our love could be as strong as it used to be

Before you drowned into his arms

Because there is no more you and me

Start "Dorothy's Blog"

Gisteren gaf Dorothy's Room (www.dorothysroom.tk) zijn eerste optreden op de Katelijnehoekfeesten in Brugge. We werden heel enthousiast onthaald. Steve, de zanger, gaat vanaf nu een blog bijhouden waarop je de activiteiten van de groep en hemzelf kan volgen: het schrijven, opnemen en repeteren van nummers ; foto's van optredens of shoots ; de opname van clips of gewoon gedachtengangen en hersenspinsels...
Veel leesplezier!